Lew Karsawin (1882–1952) to jeden z najwybitniejszych  filozofów i metafizyków rosyjskich Srebrnego Wieku. Po rewolucji bolszewickiej wywieziony z Rosji sowieckiej na tzw. „statku filozofów”, znalazł schronienie na Litwie. Po aneksji Litwy przez ZSRR, pozbawiony możliwości pracy na uniwersytecie, oskarżony o zdradę, został zagłodzony w stalinowskim łagrze. Poemat o śmierci uważany jest za dzieło wielkiej rangi, nie tylko jako utwór filozoficzny, ale także jako literacki esej. Stawiany jest obok innego dzieła Karsawina – Noctes Petropolitanes. Tekst napisany osobniczym idiolektem, jest przykładem realizacji eseistyki Srebrnego Wieku, samo dzieło zaś dopełnieniem rozważań na temat śmierci, jakie czynili współcześni Karsawinowi – Mikołaj Bierdiajew, Wasilij Rozanow, Władimir Sołowjow czy Lew Szestow.