Obrazowanie stereoskopowe, korzystając z geometrycznej możliwości reprezentowania trójwymiarowej scenerii w dwuwymiarowej postaci, pozwala na zapis struktury przestrzeni i jej późniejsze odkodowanie w umyśle obserwatora. Jednocześnie tzw. filmy S3D, które zaadoptowały obrazowanie stereoskopowe do aktualnie stosowanego języka filmowego, nie przedstawiają wiernej iluzji przestrzeni, ale jej zmieniony obraz, przetworzony przez wrażliwość autorów filmu. W odróżnieniu od indywidualnej interpretacji postrzeganego świata, właściwej dla każdego obserwatora, świadome ukształtowanie wrażenia trójwymiarowego przez twórców filmu nazywam reinterpretacją przestrzeni.

Przystępując do pisania, założyłem, że opiszę teorię stereoskopowej sztuki operatorskiej, kierując ją do filmowców, chcących zgłębić potencjał zdjęć trójwymiarowych. Po pierwsze spróbowałem przybliżyć jak najbardziej praktyczną stronę zagadnienia. Po drugie, chciałem znaleźć odpowiedź na pytanie, nurtujące chyba każdego, kto kiedykolwiek eksperymentował ze stereografią: Jaką ustawić bazę? Formułę wzoru rozwijam w rozdziale trzecim. Po trzecie, chciałem poruszyć kwestie wartości przestrzeni, czyli wskazać na jakich polach obrazowanie stereoskopowe zyskuje wymiar artystyczny i poszerza przekaz filmu. 

Ze Wstępu